Laatste loodjes

Nog iets minder dan drie weken aan het werk, dan drie weken vakantie! Wat gaat de tijd toch snel. Op het moment van schrijven ben ik op kantoor van UWZ, de organisatie waar ik al 5 maanden nauw mee samenwerk. Iedereen is deze week erg druk, i.v.m. vergaderingen, conferenties & verkiezingen van de nieuwe Board of Directors. Gelukkig kan ik tussendoor even van de vergaderingen ontsnappen omdat veel ook in het Swahili is (dat versta ik helaas nog niet helemaal). Gisteren zijn de verkiezingen geweest en ongeveer de gehele Board of Director is veranderd, wat dus flink wat vernieuwingen zal gaan betekenen voor UWZ.

Hier op Zanzibar gaat het goed, strategisch beleid met UWZ is inmiddels afgerond en is gepresenteerd bij het management en de Board. Afgelopen dinsdag heeft de directeur het beleid formeel gepresenteerd voor alle aanwezigen op de conference van UWZ en voor de tv. Het managementteam is heel erg dankbaar en ziet mij het liefst langer hier blijven, wat heel gaaf is om te horen. Ik heb nog ongeveer drie weken om het HR beleid af te ronden, dit gaat wel nog een uitdaging worden. Er is inmiddels weer een nieuw ICS team gestart en daar gaat namelijk ook wel wat tijd in zitten. Toch moet het goed komen, als ik deze week een mogelijkheid krijg om met de directeur van UWZ te zitten.

Eerlijk gezegd is het wel een apart gevoel om al bijna klaar te zijn met mijn placement van VSO. Ik heb erg veel ervaring opgedaan, het heeft me veel nieuwe inzichten gegeven en in deze korte periode (6 maanden) heb ik zoveel mogen leren. Het is dan toch een dubbel gevoel om ermee te stoppen en weer terug naar Nederland te gaan. Enerzijds zou ik graag nog door willen gaan om deze mensen verder te kunnen helpen. Anderzijds ben ik toch ook wel weer blij om weer terug naar Nederland te gaan, om weer bij mijn familie en vrienden te zijn en weer te gaan knallen bij Tempo-Team.

Nu genoeg over werk gehad, want afgelopen weken heb ik hele vette dingen gedaan. Donderdag 11 januari was het Zanzibar Revolutianary Day: de dag dat in 1963 de onafhankelijkheid werd verklaard van Engeland. Dit wordt jaarlijks uitgebreid gevierd met heftige saluutschoten en vuurwerk middernacht en een heel gaaf evenement overdag in het Armani Stadium van Zanzibar. Tijdens dit evenement in het stadion komen verschillende scholen, organisaties etc. als een parade binnen gelopen om de president te begroeten en de onafhankelijkheid te vieren. Ook was geloof ik ongeveer heel het leger aanwezig en ook zij deden uiteraard een parade. Het was echt een hele unieke ervaring en heel vet om bij aanwezig te zijn.

Dat weekend ben ik (eindelijk!!) naar Jozani Forest gegaan en wat is het daar prachtig. Het is de enige plek ter wereld waar de Red Colubus Monkeys te vinden zijn en het is mogelijk om heel dichtbij deze aapjes te komen, echt een hele gave ervaring en een prachtig bos! (Check zeker de foto’s onderaan de pagina)

Vervolgens zijn we die middag naar Muyuni gegaan, een heel klein dorpje in de buurt van Paje. Een paar weken daarvoor hadden we Mohamed ontmoet, een jongeman oorspronkelijk uit Pemba die erg betrokken is in het dorp waar hij nu al 5 jaar woont. Zo heeft hij daar een voetbal academy opgezet en is hij manager van een tailoring voor de dames uit het dorp. Heel inspirerend om zijn verhaal te horen, daarom besloten we het dorp te bezoeken en om een voetbalwedstrijd van zijn team te kijken. Ik heb helaas vrij weinig van de wedstrijd kunnen zien. Alle kinderen uit het dorp wilde namelijk met ons spelen, op ons klimmen en aan ons zitten. Die kids vinden het zo apart/grappig dat wij een witte huid hebben. Einde van de dag waren we helemaal uitgeput, alle kinderen nog getrakteerd op koekjes en gauw naar bed. Dit was wel echt een onvergetelijke ervaring, het is zo gaaf om te zien dat de mensen zo tevreden zijn met het weinige wat ze hebben en genieten van het leven. Ik ga zeker nog een bezoek doen aan Muyuni en ik hoop van harte dat Mohamed een groot voorbeeld voor veel mensen gaat worden in zijn dorp/Zanzibar. Want uiteindelijk zijn het de lokale mensen die het verschil zullen moeten maken.

Het weekend daarop, weer een onvergetelijk avontuur. We hadden met een paar vrienden een weekend Mafia Island gepland om daar te zwemmen met de grootste haaien ter wereld, de bekende whalesharks. We zijn met een klein vliegtuigje, van Zanzibar via Dar es Salaam naar Mafia Island gevlogen, de vlucht duurde in totaal iets minder dan een uur. Na een rustig eerste avondje, zijn we ’s ochtends vroeg in een klein bootje gestapt op zoek naar de walvishaaien. Het kan voorkomen dat ze in groepen zwemmen, maar in dit gebied en waarschijnlijk rond deze tijd van het jaar niet. Ze zwemmen alleen en toen we er een tegen kwamen, sprong ik ongeveer gelijk in het water met m’n snorkelsetje. Mijn eerste reactie toen ik onder water kwam en oog in oog met de walvishaai was: “AAAAAHHHHHH!!” Wat een fucking grote beesten, echt scary. Gelukkig kwam ik gauw weer tot rust en ging snel de achtervolging in achter een van de mooiste vissen die ik ooit heb gezien.

De walvishaaien zijn echt erg groot, we hebben verschillendes gezien van 4 – 8 meter ongeveer. Na een paar uur gezwommen te hebben en continue de boot in en uit waren we gesloopt en zijn we naar huis gegaan voor een siesta.

Mafia Island was zeker de moeite waard om te bezoeken, er wonen daar veel minder mensen en zijn ook veel minder toeristen te vinden. Een heerlijke rustige omgeving, met prachtige natuur.

Afgelopen weekend was het langverwachte Zanzibar Music Festival, Sauti za Busara. Het festival was ‘s avonds van donderdag tot en met zondag met varierende artiesten uit heel Afrika. Het was erg gaaf om hierbij aanwezig te zijn, een heel relaxte sfeer en echt alles was heel professioneel georganiseerd. Op zondag hebben we nog een muziek toer gedaan en heel veel kunnen leren van de lokale muziek genaamd Taarab.

Dit is het voor nu, ik ga weer aan het werk! Tot snel.