4 months on Zanzibar

Vandaag is het inmiddels alweer vier maanden geleden dat ik uit Nederland ben vertrokken richting Zanzibar voor een prachtige uitdaging via VSO. Vier maanden later kan ik al enigzins reflecteren op wat er allemaal gebeurd is, heb ik al heel wat positieve en negatieve ervaringen achter de rug en ben ik nu al een soort van aan het nadenken wat ik ga doen als ik weer terug ben in Nederland. Voelt toch raar om te beseffen dat ik over een paar maanden weer in Nederland bij Tempo-Team aan het werk ben.

Het is al enige tijd geleden dat ik een blog geschreven heb, zal ik maar zeggen dat ik het “druk” heb gehad en “weinig tijd”. November en December zijn namelijk wel echt voorbij gevlogen. In November heb ik heel wat werk kunnen verrichten: flink wat vergaderingen gehad met de organisatie van UWZ, aan verschillende plannen gewerkt en mijn collega’s van het andere project hier op Zanzibar wat kunnen ondersteunen.

Het is erg gaaf om te zien hoe het hier anders aan toe gaat dan in Nederland. In November heb ik met UWZ best wat vergaderingen gehad waar ik bij mocht zijn. Wat er anders is dan wat wij in Nederland gewend zijn: iedereen komt standaard te laat; een vergadering duurt ongeveer heel de dag; het eerste uur is vooral small talk en socializen; daarna wordt er ontbijt verzorgd (altijd lekker!!); vervolgens vertelt iedere aanwezige om de beurt wat zijn/haar verwachting is en dan pas (meestal na de lunch) gaat het inhoudelijk echt ergens over. De mensen hier kunnen trouwens echt heel goed speechen (lees: erg lange verhalen vertellen), dus zo’n rondje met verwachtingen duurt meestal toch al snel een uur.

Inhoudelijk gingen de vergaderingen waar ik bij was vaak over lopende zaken, terugblik op 2016, vooruitblik op 2017 en over budgetten van de komende jaren, wat zij denken dat beter moet en waar op gefocust gaat worden. De meeste managers bij UWZ werken al jaren voor de organisatie (sommigen zijn er bij sinds de opstart in 1985) dus zijn zeer ervaren en kan ik erg veel van leren.

Ook zijn we in november bezig geweest met het opzetten van een groot project voor de komende paar jaren. In oktober heb ik samen met de directeur en de operations manager een donor aanvraag gedaan en die is goed gekeurd(yeaah!!). Het geld is dus beschikbaar gesteld en we konden het plan verder uitwerken. UWZ heeft namelijk als doel om in een periode van vier jaar in het noorden van het eiland 4 juridisch medewerkers te trainen, zodat zij werkzaamheden gaan verrichten en opkomen voor de rechten van mensen met een handicap. Naast het trainen van de juridisch medewerkers wil UWZ ook verschillende activiteiten uit gaan voeren om te zorgen dat de juiste mensen ook bereikt worden. Specifiek gezien probeert UWZ door dit project op te zetten en te coordineren in een periode van vier jaar meer dan 45000 mensen met een handicap te bereiken.

In november ben ik dus nog lekker aan de slag geweest en heb ik flink wat kunnen doen. Dit sloeg eind november en heel december helaas om en was compleet anders dan ik de eerste maanden gewend was. Dat was namelijk zoooo rustig. Veel collega’s waren er niet, alle VSO-ICS collega’s waren inmiddels ook weg, de directeur van UWZ was vaak buiten de deur en ook bij VSO waren de managers die ik nodig had vaak niet aanwezig. De resulteerde erin dat ik ongeveer twee weken vrijwel niets heb kunnen doen. Op zich niet erg, maar gaat toch vervelen. Ik vind het vooral balen, omdat ik hier maar voor een bepaalde periode ben. Begin december wilde ik bijvoorbeeld een facilitatie sessie organiseren met de Board of Directors en Board of Trustees van UWZ om het strategisch plan te bespreken en goede korte en lange termijn doelstellingen te bespreken. Om dit te organiseren is er natuurlijk wel geld nodig en heb ik een budgetvoorstel gedaan bij VSO ter goedkeuring. Daar ben ik dus nog steeds op aan het wachten... Dit is voor mij jammer en ook zeker voor UWZ.

In december was er ook een annual conference georganiseerd van VSO, waarvoor we naar het vaste land van Tanzania (Bagamoyo) zijn gegaan voor een paar dagen. Dit was erg interessant om zo andere collega’s te leren kennen en veel over VSO Tanzania en de verschillende projecten te leren. Oowja, we hebben daar met ons groepje de Mannequin Challenge gewonnen!

Naast het werk is er gelukkig ook een sociaal leven op het eiland, vandaar ook dat ik “geen tijd” had om een blog te schrijven :P. Afgelopen tijd heb ik naast het werk bij UWZ erg veel leuke dingen gedaan, zo ben ik onder andere naar Prison Island geweest waar hele grote schildpadden te vinden zijn (zie foto’s), heb ik eindelijk mijn duikbrefet gehaald en een paar geweldige duiklocaties gezien en zijn er heel wat afscheidsetentjes geweest van vrijwilligers die weer terug naar eigen land zijn gegaan. Ook heb ik een dag mee moeten lopen met een filmploeg om het CASH-project op film te zetten. In de film heb ik uiteraard zelf ook een mini-rol.

En ik heb kunnen genieten van twee heerlijke weken vakantie tijdens de laatste weken van 2016. De eerste week zijn mijn ouders langs geweest. Echt zo chill om ze weer te zien!! Ik heb ze even Stone Town laten zien en daarna hebben we een paar dagen op een resort gezeten en heerlijk uitgerust. Ook ben ik samen met mijn papa gaan duiken vlakbij Mnemba Island. Mijn vader eerst even een spoedcursus gekregen in een zwembad, zodat hij de basics wist en de dag erop hebben we twee hele gave duiken gedaan.

Maandag de 19e was ik jarig, dus was erg leuk om die dag samen met mijn ouders door te brengen. Uiteraard heb ik een paar leuke cadeautjes gekregen van ze & hadden ze cadeautjes van m’n familie meegenomen (bedankt nog daarvoor)!! Verder ging ik ervan uit dat ik gewoon de rest van de dag zou gaan chillen, maar niks was minder waar. Als verrassing kwamen Lisanne, Marina en Sophie langs op het resort van m’n ouders om de avond samen door te brengen. Ik was helemaal flabbergasted toen ik ze zag, want ik had echt geen flauw idee dat ze uberhaupt wisten welk resort we zaten. Heerlijk gegeten met z’n allen en ’s avonds kreeg ik nog eens een taart en werd er voor me gezongen door o.a. de locals :D Mijn dag kon niet meer stuk!!

Toen mijn ouders weg waren, werd het kerst. Toch heel apart om kerst te vieren, terwijl het voelt alsof het 35 – 40 graden is. We hebben wel kerst gevierd, op het strand gebarbequed met een hele grote groep collega’s, familie en vrienden. Vervolgens nog een paar dagen chillen op een resort en het jaar zat erop.

In november is mijn manager trouwens gaan trouwen, waarvoor ik ook uitgenodigd was. Dit was echt super gaaf en heel vet om te zien hoe een bruiloft er hier aan toe gaat. Ik had de eer om onderdeel te zijn van de bruidsjongens (8 in totaal ongeveer). Dit werd uiteraard last minute even bepaald en ik kwam er dus echt ongeveer een minuut van tevoren achter dat ik ook een bepaald openingsdansje moest doen. Dat was echt uit m’n comfort zone, want we moesten ook voor ongeveer 200 mensen dansjes doen en het bruidspaar “verwelkomen” op het feest. Achteraf wel echt heel erg vet dat ik daar bij mocht horen natuurlijk, maar als ik dat eerder wist dan had ik eerst een paar shotjes tequila genomen ;).

Tutaonana baadaye!